De meesten van ons hebben ‘m, deze kritische, innerlijke stem: bron van schaamte, zorgen, gebrek aan eigenwaarde en negativiteit. Die ervoor zorgt dat we onszelf tekort doen, ervoor zorgt dat we dingen maar laten en die ervoor zorgt dat angst of onzekerheid de overhand heeft.
Ik zie het in sessies met klanten dagelijks terugkomen. Vorige week nog, in een sessie met Marieke. Een jonge vrouw, veel in haar mars. Ze kwam bij mij omdat ze de laatste tijd niet lekker in haar vel zit, ze heeft last van depressieve stemmingen en wil er maar al te graag van af.
We staan in de binnenbak en ik merk aan Marieke dat ze het spannend vindt, ze vindt het moeilijk om zich bloot te geven en is wat angstig voor wat het paard haar gaat laten zien. Het paard snuffelt wat rond en houdt Marieke, terwijl we achter het hek staan te praten, nauwlettend in de gaten. Hij heeft zijn ogen en oren op haar gericht, alsof hij staat mee te kijken en luistert naar haar verhaal. Ik vraag Marieke om in de ruimte een plek in te nemen die veilig voor haar voelt. Ze loopt wat rond en kiest voor een plek. Ik vraag haar om vanuit die plek contact te maken met het paard. Op dat moment komt het paard naar haar toe gelopen, gaat met zijn hele lichaam naast haar staan, buigt zijn hals en legt zijn hoofd op haar schouder. Voor Marieke een moment van troost, dat ze er mag zijn, dat het oké is, dat het mag.
Na een paar seconden gebeurt er echter iets totaal onverwachts: het paard loopt plotsklaps van haar weg en duwt haar zelfs opzij. Het maakt Marieke aan het wankelen, een gevoel dat zij heel erg herkent van zichzelf. Ik vraag haar om opnieuw contact te maken met het paard. Het lukt haar vrij snel om het paard weer naar haar toe te laten komen. Echter weer, na een paar seconden, verbreekt het paard het contact en loopt van haar weg. Dit patroon herhaalt zich enkele keren, waarbij Marieke steeds uit evenwicht raakt en niet meer weet wat ze moet doen.
Wat blijkt nu, het paard loopt van haar weg op het moment dat Marieke allerlei negatieve gedachten heeft over zichzelf. Het paard laat haar hiermee zien dat Marieke vooral zichzelf in de weg zit. Zodra het Marieke lukt om deze gedachten te laten voor wat ze zijn, kan ze zo veel meer bereiken. Veel meer dan dat ze eigenlijk had gedacht. Zo krijgt ze het paard uiteindelijk mee, ze laat het paard achter zich aan lopen en het lukt haar zelfs om de het paard de juiste richting op te sturen.
Het resultaat: Marieke heeft veel meer grip op zichzelf en haar omgeving en is ‘in charge’. Paarden vragen van ons om de focus te behouden; houd je het doel voor ogen en wil je jouw doel echt bereiken, dan blijft het paard bij je. Zijn er belemmeringen of spelen er angsten en onzekerheden, dan geeft het paard dit direct terug. Zo houden paarden je een spiegel voor.
