Een meisje van 17. In behandeling voor een depressie. Geen klik met de therapeut. Ze komt bij mij omdat ze niet wil praten. Ze wil voelen en ze wil begrijpen waarom ze zich zo rot voelt. Haar moeder heeft gehoord dat coaching met paarden iets voor haar dochter zou kunnen zijn. Ter ondersteuning van therapie.
We stemmen met elkaar af over het doel van de coaching. Het meisje heeft veel vragen. Hoe werkt het dan? Welke oefeningen moet ik doen? Kan het paard voelen wat ik voel? Dus het paard is een prooidier?
Na een korte kennismaking vraag ik het meisje om kennis te maken met het paard. Ze nadert het paard en begint hem voorzichtig te aaien. Het voelt eigenlijk wel goed. Een lichte ontspanning.
Als eerste oefening vraag ik haar om een rondje te lopen met het paard. Het meisje neemt het paard mee aan het touw. Na een half rondje stopt het paard en begint gras te eten. Het meisje staat erbij en kijkt ernaar. Ze is lief en kan zich goed voorstellen dat het paard wil eten.
We bespreken hoe het meisje de wandeling heeft ervaren. Ze vond het zelf wel goed gaan maar komt niet echt overtuigd over. Als ik haar dit teruggeef, benoemt ze dat het door het paard kwam dat het goed ging. Zij heeft daar zelf niets in gedaan, laat staan dat ze er iets goeds in heeft gedaan.
“Wanneer vind jij dat je het goed hebt gedaan?”. We komen er op uit dat het meisje de lat extreem hoog legt voor zichzelf. Als ik haar vraag wat voor oefening ze zelf zou willen proberen, geeft ze aan dat ze het paard wil longeren zonder zweep.
“En wat als ik je zeg dat je het paard om je heen kan laten lopen zonder zweep en zonder longeerlijn?”. Het meisje lijkt even te twijfelen maar wil er voor gaan. Ik geef haar wat aanwijzingen en ze pakt het verrassend snel op. Ik zie haar ook een aantal keer lachen wanneer het paard achter haar staat en met zijn neus tegen haar aan begint te duwen. De moeder van het meisje, die naast me staat, raakt even emotioneel. Het gebeurt niet meer zo vaak dat haar dochter zo moet lachen.
In de oefening zie ik een meisje dat het heel graag goed wil doen, ze doet haar best en weet steeds beter de balans te vinden tussen dat wat de ander wil en dat wat zij zelf graag wil. Ze wordt steeds zichtbaarder en ook haar stem wordt luider. Ze gaat wat rechterop staan en brengt haar schouders meer naar achteren. Ze laat zichzelf steeds meer zien en begint er zichtbaar plezier in te krijgen. Op eigen initiatief probeert ze het paard in draf te krijgen en dat lukt. Ze raakt steeds meer overtuigd en wil dan ook weten of ze het paard in galop kan krijgen.
Haar moeder weet niet wat ze ziet. Ze heeft haar dochter al lange tijd niet meer zo gezien, en ze geniet. Na de oefening bespreken we samen wat ze heeft geleerd van de sessie. Het meisje komt met allerlei voorbeelden waarin ze inderdaad het van anderen heeft laten afhangen of ze wel of niet wordt gezien of wordt betrokken. “Dus ik kan ook zelf zeggen wat ik graag zou willen?”, hoor ik haar vragen. Een groot inzicht voor haar was dat zij haar lichaamstaal kan gebruiken om meer zichtbaar te worden. Met de manier waarop je staat, en je boodschap brengt, maak je al groot verschil.
Een eerste stap in de goede richting voor dit meisje. Ik ben blij dat ik hierin heb kunnen bijdragen. Dit is waar ik het voor DOE.
