“Ik moet steeds zo veel van mezelf”. Ik heb haar in vijf minuten misschien wel 10 keer het woord ‘moeten’ horen zeggen. Als ik dit benoem, geeft ze aan dat ze dit herkent van zichzelf. Ze moet inderdaad veel en stelt hele hoge eisen aan zichzelf. Constant bezig met wat anderen van haar verwachten.
We lopen samen naar de kudde paarden en ik leg rustig uit wat de bedoeling is. Aan de hand van de lichaamstaal van de paarden vertel ik haar hoe paarden communiceren en hoe zij samenwerken. Terwijl we de paarden van een afstand observeren, merkt ze op dat ze spanning voelt in haar buik. Ik vraag haar dit op te merken zonder er iets aan te willen doen of te veranderen. Puur opmerken dat het er is, zonder hier oordelen over te hebben. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo blijkt.
We kiezen een paard uit en lopen samen naar de paddock waar de coachingssessie gaat plaatsvinden. Na een poosje geef ik haar een opdracht mee: maak contact met het paard, en laat het paard je volgen. Ze probeert verschillende manieren uit, eerst wat voorzichtig en afwachtend. Het paard blijft op dezelfde plek op een afstand staan en kijkt zo nu en dan haar kant op. Na vijf minuten vraag ik haar: “Waar zit je ademhaling?”. Precies op de plek waar ze eerder haar buikpijn aanwees. “Probeer er maar er naar toe te ademen”. Ze neemt een diepe zucht en precies op dat moment stapt het paard haar richting op.
Steeds als we even samen staan te praten, komt het paard haar kant op. “Wat betekent dit voor jou?” . Ze is constant in haar hoofd bezig, met dat wat ze moet, is met de opdracht bezig, dat het slaagt, hard aan het werk. Voor haar heel kenbaar uit de dagelijkse praktijk: op het werk gaat het precies zo. Ze is er moe van.
Ik nodig haar uit om de opdracht los te laten en een plekje uit te zoeken in de paddock die comfortabel voor haar voelt. Ze mag haar ogen sluiten en de tijd nemen om zich te focussen op haar lichaam. Gedachten mogen er zijn en mag ze ook weer laten varen. Het paard staat aan de rand van de paddock en kijkt naar haar. Na een kleine 10 minuten draait het paard zijn hals naar haar toe, tot drie keer toe. Vijf minuten later doet het paard een aantal stappen naar voren, haar kant op. Uiteindelijk staat het paard op twee meter afstand. De vrouw begint met haar voeten te wiebelen, en ook het paard maakt bewegingen met zijn hoeven. “Volg je voeten maar”. Ze opent haar ogen en loopt naar het paard toe. Er is contact, echt contact, en ze neemt er de tijd voor, geniet. Niet meer bezig met dat wat er moet, dat wat er van haar wordt verwacht, maar laat los en is puur in het moment.
En de pijn in haar buik? Helemaal weg. “Ik vond het heel bijzonder”, zegt ze. “Ik ook”. Het paard begint te rollen in het zand.
