Appreciative Inquiry, ook wel A.I., komt uit de klassieke interventiekunde. Het staat voor een waarderende benadering die individuen, groepen en organisaties helpt om op een prettige manier productief te worden.
Eens heb ik een training Appreciative Inquiry bijgewoond, georganiseerd door het NIP (dit is de beroepsvereniging waar ik als psycholoog lid van ben). Erg leuk om er achter te komen dat ik veel al doe volgens de ‘waarderende principes’. Mijn coachingstijl kenmerkt zich door altijd te kijken naar ‘wat is er al’, waar liggen de (team)sterktes en hoe kan je deze inzetten om –gezamenlijke- doelen te bereiken. Wat me het meeste is bijgebleven dat je als individu, team of organisatie er voor kan kiezen hoe je naar dingen kijkt: een positieve focus zorgt voor positieve interacties en deze hebben positieve uitkomsten. Daarnaast het inzicht dat problemen vaak helemaal geen probleem meer zijn of minder relevant dan dat ze in eerste instantie leken, als je maar met elkaar in gesprek bent en blijft. Oók met de mensen waar je minder klik mee hebt, of aan wie je een hekel hebt. Puur om te kunnen begrijpen waarom mensen doen zoals ze doen, en begrip te hebben voor elkaars drijfveren.
Ik had een teamcoaching met paarden waar ik de kracht van waardering (en de impact hiervan op deelnemers!) direct heb kunnen toepassen. Het betrof een groep van 16 man die werkzaam zijn in de jeugdzorg. Doel van de teamdag was een combinatie van leuk en leerzaam: een mix van plezier, ontspanning en interessante inzichten. Wat al snel opviel, was dat de deelnemers een duidelijke focus hadden op het behalen van resultaat. Voor de beeldvorming: de opdracht was om met elkaar een kudde te vormen en, vanuit de positie van ‘de drijvende hengst’, het paard op te drijven (in beweging te krijgen). Makkelijker gezegd dan gedaan…
Om een lang verhaal kort te maken, er waren veel momenten dat het lukte om het paard in beweging te krijgen. Maar zodra het paard weer stopte, raakte het team ontmoedigd. Het begon met een nieuwe strategie, gepaard gaande met veel onrust en onderlinge irritaties. Het moest sneller en het moest beter en het moest anders. Voor het team was dit heel herkenbaar vanuit de dagelijkse praktijk. Gedurende de opdrachten hebben we als coaches steeds gevraagd: WAT GAAT ER GOED? Los van dat het heel moeilijk was voor de deelnemers op hier antwoord op te geven, kwam het gesprek steeds weer uit op waar ze er niet in slaagden en wat voor ‘mislukkelingen’ ze waren.
Wat wij als coaches aan dit team mee hebben kunnen geven: kijk eens naar wat jullie als team al in huis hebben! Vier successen met elkaar, sta eens stil bij wat jullie hebben bereikt. Geniet van wat er goed gaat! En probeer met elkaar te kijken hoe jullie onderling kwaliteiten of sterktes kunnen inzetten om problemen of vraagstukken te verhelpen. Het team heeft de waarderende feedback als erg prettig ervaren: het is een manier van communiceren waarvan mensen groeien en die mensen inspireert. Dat zag je bij dit team ook echt gebeuren.
Een leuke, prikkelende (Appreciative Inquiry) vraag om mee af te sluiten: Stel je voor, het is 31 december en jullie kijken als team terug op een succesvol jaar, wat is er dan gebeurd?
