Veel mensen zullen het wel herkennen. Dat je vooral let op dat wat niet goed gaat. Dat je focust op wat er beter kan, wat je een volgende keer anders doet of moet doen. Veel mensen zijn kritisch op zichzelf en kijken eerder naar de minnen dan naar de plussen. Succeservaringen zijn maar kort of worden toegeschreven naar externe factoren: dat Jantje of Pietje heeft geholpen, dat het zonder jou ook wel was gelukt, puur toeval of geluk. Ik heb er zelf ook een handje van. Maar hoe zou het zijn als je wel stil staat bij het succes dat je hebt bereikt? Door stil te staan bij je succes, doe je recht aan jezelf. Het maakt je bewust van je sterktes, van je kwaliteiten, daar waar jij verschil kan maken.
Vandaag een verhaal over Norah. Of beter: een verhaal over het succes dat ik met Norah heb bereikt. Norah is een vrouw van 55 jaar oud. Ze heeft een verstandelijke beperking en is bekend met de nodige psychische problemen. Ze woont al jaren begeleid in een instelling. Drie jaar geleden heb ik haar leren kennen. In die periode ging het heel erg slecht met haar, ze kampte met een zware depressie: nergens meer zin in, lusteloos, emotioneel en vooral boos op zichzelf. Ze wilde de deur niet meer uit, wilde alleen nog maar in bed liggen en kon zichzelf ook beschadigen. Niemand kon haar eigenlijk meer bereiken. Totdat ik haar liet kennismaken met het paard Alby.
Ik herinner mij de eerste sessie nog heel goed. Het paard in een afgezette ring bij Norah in de achtertuin. Zodat zij vanuit haar bed naar het paard kon kijken. Langzaamaan won de nieuwsgierigheid het van haar drang om in bed te blijven liggen. Die eerste stap naar buiten richting het paard. De eerste aanraking, de eerste aai over zijn neus, een schouderklopje. De verwondering van het paard in haar tuin, speciaal voor haar. Een aantal weken lang ben ik met het paard naar haar toe gegaan en begon zij ook uit te kijken naar onze komst. In de sessies gingen we steeds een stapje verder, waarbij zij het paard ook mocht borstelen of met het paard aan een touw mocht rondstappen. Er waren heel veel spannende momenten bij maar iedere keer zocht het paard contact met haar op, als een soort van troost en manier om haar vertrouwen te winnen.
Weken werden maanden en het lukte Norah om zelf naar de manege te komen. Ze durfde steeds meer dingen uit te proberen, vanuit de basis van contact en vertrouwen. Zo hebben we hele lange wandelingen gemaakt met het paard aan een touw, waarin ze het paard zelf mocht leiden en ook mocht oefenen met corrigeren als het bijvoorbeeld gras ging eten. Als er een auto of vrachtwagen voorbij kwam, was het aan Norah om het paard gerust te stellen (terwijl ze dit zelf altijd heel spannend vond). Norah ging steeds meer vertrouwen in zichzelf en dit werd ook in haar omgeving terug gezien. Ze kon beter haar grenzen aangeven, wilde graag weer dingen ondernemen en kon voorzichtig aan weer echt genieten van de kleine dingen.
Nu, drie jaar later, zijn we zover dat Norah zelfs weer paard durft te rijden. Met een hele grote gelukzalige glimlach zit ze op het paard, ze heeft zelf de teugels in handen en stuurt het paard de richting op die zij heen wil. Ze brengt het paard in beweging zonder hulp van anderen en heeft heel veel momenten dat zij trots is op zichzelf, op wat ze heeft bereikt. Ook voor haar familie en directe begeleiding is het ontzettend fijn dat het zo goed gaat met Norah; niemand had durven hopen dat het zo’n succes zou worden.
Voor mij als coach echt iets om trots op te zijn. Ik ben er trots op dat ik Norah heb kunnen helpen, dat ik haar vertrouwen heb weten te winnen en dat zij weer in zichzelf durft te geloven doordat ik haar daar in heb gestimuleerd en gecoacht. Haar glimlach van oor tot oor op het moment dat zij voor het eerst weer op het paard durfde, zal me altijd bijblijven. Het staat voor mij symbool voor dat je mag genieten van je successen en hiermee ook anderen inspireert en stimuleert om succesvol te mogen zijn.
