Ik krijg vaak klanten in de bak die bang zijn voor paarden. Zo’n groot, imponerend dier, daar kun je maar beter bij vandaan blijven. Zo ook Marit, die eigenlijk ‘niks met dieren heeft’. Hoe ze na de workshop terug naar huis ging? “Ik ga als een heel ander mens de deur uit”.
Veel mensen zijn zoekende. Is dit wel de juiste functie voor mij? Zit ik op de juiste plek? Ben ik wel goed bezig? Is dit het nu? Het gevoel dat het je meer energie kost dan dat het je oplevert. Dat je er constant aan moet trekken, moet investeren, terwijl je niet direct resultaat ziet van al je inspanningen. Vandaag beschrijf ik de casus van Marit. Marit werkt als HR-adviseur, ze komt bij me omdat ‘ze het even niet meer weet’. Ze heeft een moeilijke periode achter de rug door een reorganisatie op haar werk waarbij ze afscheid heeft moeten nemen van haar directe collega’s. Het emotioneert haar nog steeds als ze er over vertelt. Haar grootste vraag is of ze in haar werk op de goede weg zit, of ze goed bezig is.
We werken in een binnenbak, in een afgezette ruimte van 15×15 meter. Zodra het paard wordt gebracht, deinst Marit in eerste instantie achteruit. Het is een groot dier, behoorlijk imposant, maar wel een lieve uitstraling. We observeren het paard eerst maar eens van een afstand. Het paard is erg alert, en komt wat zenuwachtig over. Eigenlijk precies zoals Marit zich voelt. Als Marit zich wat op meer op haar gemak voelt, oogt ook het paard rustiger. Het gaat rollen in het zand en raakt wat van zijn spanning kwijt. Hierna lijkt het wat meer het contact op te zoeken, het paard draait naar ons toe en kijkt ons aan. Marit raakt nieuwsgierig en zou graag wat willen uitproberen.
Ik geef haar de volgende opdracht mee: verken de ruimte en zoek een plek die veilig voor je voelt. Wat opvalt is dat het paard direct contact met haar zoekt. Marit lijkt dit prettig te vinden en reageert hier op door het paard te aaien, met het paard te praten en hem voorzichtig te leiden. Er ontstaat een samenspel waarin soms Marit en soms het paard de leiding heeft, in beide gevallen in harmonie met elkaar. Voor Marit, die erg sociaal is en veel rekening houdt met anderen, erg herkenbaar uit de dagelijkse praktijk. Op een gegeven moment echter lukte het Marit niet meer om contact te krijgen met het paard. Het paard liep van haar weg, en negeerde haar volledig. Hoewel Marit ontzettend haar best deed, lukte het haar niet meer om zich met het paard te verbinden wat haar veel frustratie en gevoelens van onmacht opleverde. Het gedrag dat het paard haar liet zien, was precies wat zij herkende in de situatie op haar werk. Het negeren stond symbool voor het vertrek van haar collega’s en de onmacht voor haar gevoel van onvermogen.
Het paard deed er nog een schepje bovenop en begon ongestoord aan twee balken te knagen die aan de muur hingen. Dit tot grote frustratie van Marit. Met man en macht probeerde ze het paard bij de balken weg te krijgen. “Ik wil zo graag dat het lukt”, hoor ik haar roepen. Uiteindelijk raakte het paard erg onrustig en begon het rondjes te rennen in de binnenbak. Ik vraag aan Marit: “Wiens onrust is dit?” en Marit beaamt dat dit inderdaad precies is zoals zij zich voelt. Het paard reageert heel sterk op wat er bij haar van binnen speelt en dat is niet altijd leuk. In dit geval werkte het voor Marit erg verhelderend. Nadat ze het paard (en hiermee zichzelf!) tot rust heeft gebracht, praten we nog even na. “Heb je antwoord gekregen op je vragen”, vraag ik. “JA”, zegt Marit, “Ik ben op de goede weg, en wil heel graag dat het gaat lukken!”.
